Hoe niet enkel plantjes groeien.
De kogel is door de knoop
De kerk is van de dam
Het hek is doorgehakt
De teerling is gevallen
Het doek is beslecht
Het pleit is geworpen
De Rubicon is gerijpt
Na heet beraad is de aardappel overgestoken
Allemaal gezegdes om kond te maken dat er uiteindelijk beslist is en dat het niet meer kan teruggedraaid worden. In deel 3 en deel 4 liet ik het al wat doorschemeren. Het paprika project heeft een oplossing nodig voor zijn plantjes. Ik bedoel warme voetjes en een tropische omgeving!
Voor wie het nu nog niet door heeft “de serre is besteld”. Voilà, ‘t is eruit.
‘The point of no return’ is hierbij overschreden. ‘Alea iacta est’ zou ene Jules gezegd hebben toen hij de molenbeek was overgetrokken. Enfin, binnen 6 weken zal de plaatsing gebeuren. Ik kan niet wachten.
Hoe is het zo ver kunnen komen? Wel dat is een lang en politiek verhaal dat ik nu ga vertellen.
Het begint bij de plantjes die maar blijven groeien. Ik kan er zitten op kijken. Het ene wil voor het andere niet onderdoen. Ze zijn, uit ordelijkheid, per soort zorgvuldig in aparte bakjes gezaaid. Daar wachten ze dan geduldig op de juiste temperatuur en vochtigheid. Maar het is voldoende dat één pionier denkt dat het lang genoeg geduurd heeft en zijn kop boven de grond steekt of ze zijn daar allemaal. Of toch bijna allemaal want 15 tot 25% blijft gewoon in de grond zitten. Het zaadje heeft geen kiemkracht zegt men dan. Tja,… Wie ben ik om het luiheid, onverschilligheid, gebrek aan verantwoordelijkheid te noemen…
We vergeten de non-actieven en gaan verder met de conculega’s. Het moeilijkste gedeelte zit er nu aan te komen. Welke plantjes verdienen het om verspeend te worden? De zware beslissing om het vernepelingsken niet de kans te geven om uit te groeien tot een vruchtdragende plant stel ik zo lang mogelijk uit. Ik dacht eerst aan een glazen huis van 3m op 4m (12m²). De serre staat er nog niet, maar elke cm² is al toegewezen aan de gezondste plantjes die nu de fase van verspenen doorlopen.
Maar steeds meer rassen krijgen blaadjes en zijn klaar om in ruimere omgeving te komen met hun lobblaadjes tot tegen de grond. Je voelt met je ellebogen dat hier een moreel conflict dreigt. Wie mag in de serre en wie niet?
Kan er een quorum bepaald worden voor het aantal bruine en gele paprika zoals ‘chocolat beauty’ en de ‘yellow bell’ en moet er gelijkheidsprincipe uitgewerkt worden voor de blokpaprika’s tegenover de puntpaprika’s. Dus tijd voor een Gelijkekansen-en Diversiteitsplan. Waar kan ik beter te rade gaan dan in de meest complexe samenleving, zijnde de Vlaamse gemeenschap waar elke regel zijn eigen achterpoortje heeft. De eerste oplossing die uit de bus komt is vrij logisch: We gaan niet snoeien, we gaan groeien. Ook al is dat voor “de perman” hetzelfde!
Groeien in de zin van een grotere woning bouwen. Dus dacht ik, laat ik een serre van 4m op 5m (20m²) nemen. Met een verdeelsleutel van 80% paprika en 20% hete pepers. Hoe ik ook probeer de paprika’s in de 80% te wringen, het lukt mij niet.
Zelfs als ik als uitzondering de hete pepers naar 15% duw dan nog kan ik de verzoening niet bereiken.
Dan maar naar het tweede achterpoortje: ‘adoptie’. Ik ga adoptie ouders zoeken. De ouders, dat is geen probleem.
Maar geen enkel plantje is kandidaat om, op vrijwillige basis, van de groep gescheiden te worden!
Dan maar weer naar achterpoort 1: We laten de glazen kamer nog wat groeien.
De grootte van de serre lengde en rees met de dag. Hoog tijd dus om dit gewas te stoppen en een keuze te maken.
Het werd uiteindelijk 3,35m op 7,44m (25m²) en dat ze het dan zelf uitvechten!
Waar men ze ook zoekt langs hoek en kant,
de meeste oplossingen liggen voor de hand
