Hoe de eikel mijn vriend werd
Naar het einde van de tuin lopend, duw ik bij elke stap minstens een paar eikeltjes de grond in. Nu moet je weten dat ik sinds het begin van de notenrui al drie maal alle vruchten van de eik heb opgeruimd. Eerst met de bladblazer alles opgehoopt. Dan met de grasmaaier erover om de meeste eikeltjes in stukken te rukken en in de gras–zak te laten verdwijnen. Om dan deze zak uit te gieten op een steeds hoger wordende berg.
Een week later… Wat zeg ik, drie dagen later is alles weer te herdoen.
Ik ben geen eikenhater maar die ‘eikels’ van eikels kruipen in de grond en daar gaan ze liggen wortel schieten. Met honderden ontsnappen ze aan de opruim omdat ze in de sompige grond getrapt worden en zich daar verschuilen. Heimelijk kruipt er een wormworteltje uit de noot en die gaat steeds dieper de grond in. Tot hij zich helemaal vast geboord heeft en dan helpt geen zuigen en geen blazen meer.
Jaar na jaar is er de frustratie en het zelfbeklag, maar… nu niet meer! Ik ga niet beweren dat het eikeltjesrapen nu een leuk karweitje geworden is dat fluitend afgehaspeld wordt. Nee, zeker niet, maar ik weet nu waarom ik het doe. De ommekeer is er gekomen toen ik ontdekte dat er een zeker nut zat in de berg eikeltjes. Het zal snel duidelijk worden waarom.
En zo kom ik weer tot het eikelverhaal. Het was, en dit niet voor het eerst, de intussen gekende “Herman” die de beslissende voorzet gaf. Ik citeer hem letterlijk: “Aardbeien zijn van nature uit bosplanten en hebben graag een bosvriendelijke ondergrond zoals schimmels en houtig materiaal. “ Dat blijft dan een beetje tussen mijn twee oren hangen. Wat ligt er in een bos? Afgevallen takken, beukennootjes, berkenvruchten, eikels. WA blieft? Eikels! Daar heb ik er een overvloed van.! Met enthousiasme de schop in de hoop gemalen eikels gestoken en WAH! Onmiddellijk stijgt een lichtgrijze rookwolk op. Die hoop is van binnen heet en asgrauw. Het is al volop aan het pre-composteren en dat na amper 10 dagen. Als dat geen experiment verdient! Dus, voor ik de aardbeispruiten uitplant, strooi ik een gezifte laag eikelmeel gemengd met groen maaisel over het klaargemaakt perk. Met veel meer energie zal ik volgende week maandag de eikeltjes met zorg verzamelen.
Met onze naaste buren langs beide zijden hebben wij, van half december tot midden november, heel goede contacten. Geen enkel probleem. Maar… We zijn nu eind oktober en de wind begint zijn plagende rol op te eisen. De omwonenden zien weer met lede ogen de eerste eikenbladeren over de tuinschermen dwarrelen. Het losgekomen lover laat zich niet tegenhouden aan de kadastrale grenzen van ons perceel. Ik heb er geen zeggen aan. Ze hebben een beetje hetzelfde gedrag als vroegere inwoners van dit huis. Een beetje rondhangen en dan gejaagd door de wind, opeens weg. Ze kwamen, alle drie, wel telkens terug. Dit in tegenstelling met de bladeren, die gaan bij de burenhuizen en blijven treiterend voor ongenoegen zorgen. Dat zal zo duren tot begin december en dan schijnt het winterzonnetje, zonder tegenstand, weer dwars door onze zomereik.
Intussen heb ik toch al een week gepiekerd over het paprikaproject. En een mogelijke oplossing begint vorm te krijgen. Het is nog te vroeg om het in mijn omgeving naar buiten te brengen omdat het, laat ons zeggen, niet zo normaal is. Het moet ook nog een beetje rijpen en ik heb nog meer dan een maand voor ik kan/mag beginnen zaaien.
Als de zomereik zijn vruchten in je tuin verspreidt
Vecht dan moedig je zinloze, niet te winnen strijd
Eén reactie
Weer heerlijk geschreven. Mijn humeur gaat met sprongen naar omhoog! Bedankt Stan