Als je er eens bij stilstaat, dan is het toch wel raar dat we zoveel afval creëren?
Neem nu bijvoorbeeld zo’n klein shampoo flesje, dat je in een hotel krijgt. Eigenlijk is dat toch ongelooflijk dat zo’n flesje speciaal ontworpen is (Pas op, daar zit zelfs een heel marketingconcept achter, dat heeft duizenden euro’s gekost) en dat gooien wij weg na 1 keer te gebruiken, soms maar 10 seconden – floep – “weg” in de vuilbak.
En voor u en voor mij is het dan ook gewoon weg. Proper in de PMD zak. Gerecycleerd en al. Vanaf nu is het mijn verantwoordelijkheid niet meer. Vanaf nu zorgt de overheid ervoor. Of het afvalverwerkingsbedrijf. Voila.
Maar dat shampoo flesje samen met al dat andere huishoudelijk plastiek, verdwijnt helemaal niet zomaar. Was het maar waar. En daar heb ik veel te weinig bij stilgestaan.
Wat doen we er dan wel mee? Recycleren? Jaja, maar de waarheid is dat amper een fractie echt gerecycleerd wordt.
Ik ga eens kijken welke tocht zo’n plastieken flesje gaat ondernemen, nadat ik het heb weggesmeten: De avonturen van Danny de shampoofles.
Ofwel komt Danny in de grond terecht. Want nog altijd stoppen we het grootste deel van ons afval in de grond. Dat is niet zo goed voor ons grondwater. Ofwel komt Danny terecht in een verbrandingsoven, maar dat is rampzalig voor onze zuivere lucht. Ofwel exporteren we Danny naar Azië, op grote boten die evenveel vervuilen als 50 miljoen auto’s. En jammer maar helaas, daar is onze afvalberg intussen zo groot geworden dat ze het niet meer gerecycleerd krijgen en dus wordt Danny gewoon gedumpt… in zee. Waar ondertussen al zoveel Danny’s drijven dat we een plastieken eiland hebben gecreëerd, 50 keer zo groot als België.
Wij, onze kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en nog generaties daarna. Allemaal krijgen we vroeg of laat een minuscuul klein stukje van Danny de shampoo fles op ons bord.
Nu denk je misschien, jaja maar, ik eet bio. Ik betaal voor eten zónder plastiek. Maar zelfs als je bio eet, ben je niet veilig. Neem nu bijvoorbeeld een biologische komkommer. Meestal nog netjes verpakt met een plastieken condoompje rond zijn lichaampje. Ik heb toch het gevoel dat we niet echt supergezond bezig zijn, want die bio komkommer vult zich uiteindelijk ook met dat grondwater vol plastieken deeltjes.
Wat kunnen we dan wel doen?
Ik ben op zoek gegaan naar alternatieven en oplossingen. En ik heb iets gevonden dat ik uiteraard heel graag met jullie wil delen.
Zo hoeft het dus niet…… Het kan anders! Je hoeft daarom niet alles op te geven. Het kan gewoon. Anders…
