Vlak voor de eerste lockdown had ik soms het gevoel dat ik tilt sloeg. Er kwam zoveel op me af, dat ik soms niet meer wist welke richting uit te gaan. Ten koste van mijn eigen gemoedsrust uiteindelijk, want ik had steeds weer het gevoel dat ik iets aan het missen was.
Mijn partner was in het pre-coronaleven al 3 aan het vechten tegen een burn-out, door constant te veel ballen in de lucht te houden. De torenhoge burn-outcijfers bewezen dat hij niet alleen was in zijn worsteling met dat stressvolle, hectische leven.
De aansleep van zijn burn-out heeft diepe kraters geslaan in onze relatie. Ik wou hem zo graag helpen, maar meestal stond ik machteloos toe te kijken aan de zijlijn. Hoe meer ik probeerde om hem gelukkig te maken, hoe meer ik mezelf aan het voorbijlopen was, en dat allemaal op de tippen van mijn tenen om ons leven in balans te houden.
Begin 2020 kwam hij langzaam maar zeker weer tot zichzelf. Terwijl ik me, langzaam maar zeker, meer en meer aan het verliezen was.
En toen kwam de pandemie. De lockdowns, thuiswerken en het thuisonderwijs waren niet altijd aangenaam.
De optredens en presentatie-opdrachten die plots verdwenen als sneeuw voor de zon, zorgden voor stress en onzekerheid.
Een pijnlijke frozen shoulder zorgde maandenlang voor slapeloze nachten en veel frustratie. Mijn lichaam gaf me nog maar eens een wake-up call: leer nu toch eens stilstaan bij jezelf: eerst zorg dragen voor jezelf, jezelf graag zien en aanvaarden zoals je bent, dan pas kan je échte liefde geven aan anderen.
Maar 2020 heeft ook veel veranderingen gebracht waar ik positief op terugkijk.
We zijn in relatietherapie gegaan, waar we eerst onszelf en stilaan weer elkaar herontdekt hebben. We zijn in juli nog samen op reis kunnen gaan. Unieke momenten beleefd samen met onze (plus)zoon Alex.
Serge heeft een oude passie letterlijk van onder het stof gehaald: met volle overgave is hij een oude flipperkast beginnen opknappen om er dan daarna zo enthousiast als een jongetje van 7 op te kunnen spelen… over mindfullness gesproken. Het is lange tijd geleden dat ik hem nog zo gelukkig heb gezien.
We zullen het later misschien in de geschiedenisboeken zien staan: de pandemie heeft voor historisch grote gedragsveranderingen gezorgd: we gaan met z’n allen veel meer wandelen in de natuur. We zijn meer geld gaan sparen en minder CO2 gaan uitstoten.
We hebben ook heel duidelijk gevoeld dat we onze familie het allerbelangrijkste vinden. We sturen elkaar twee keer zoveel brieven en kaartjes.
We willen nu werken om te leven, niet meer leven om te werken.
Begrijp me niet verkeerd : de pandemie is een ramp. Het is voor heel veel mensen een uitzonderlijk zware en ellendige periode. Maar het leven tijdens de coronacrisis is voor veel mensen ook rustiger, gezelliger, gezonder en groener geworden. Terug naar het oude normaal hóéft helemaal niet.
Maar de vraag is: gaan we die positieve coronaveranderingen kunnen vasthouden na deze pandemie?
Vele mensen blijken nu ongelukkig te zijn geweest met hun oude manier van leven. Het zou toch geweldig zijn als we de positieve effecten op het klimaat door de coronacrisis kunnen vasthouden, en dat we daar zelfs ook wel wat voor willen opgeven.
Ik las vandaag in de krant een visie van hoogleraar filosofie, Marli Huijer:
“Corona heeft ons vertrouwen door elkaar geschud. Het toont dat er grenzen zijn aan de begeerte naar een steeds beter en langer leven. Die paradox toont zich ook elders. We winnen door technische vooruitgang tijd en willen vervolgens nog meer doen. We kunnen sneller reizen en gaan daarom vaker en verder weg. Genoegen nemen met vakantie aan de Noordzee kan niet. (…) Als het coronavirus straks onder bedwang is, zijn we nog niet van het probleem af. De kans is groot dat nieuwe dodelijke virussen langskomen. Toch is dat geen reden voor pessimisme. We moeten actief zoeken hoe we onze leefstijl vorm geven opdat de mens geen dreiging voor de ecosystemen is.”
Mijn goed voornemen voor dit jaar: ik wil actief mee zoeken naar een nieuwe leefstijl die haalbaar is voor iedereen en ons allemaal gelukkig maakt; niet enkel voor de happy few. Daarvoor zal ik mijn oude levensstijl en gedrag moeten aanpassen, maar daar ben ik al volop mee bezig.
Ik hoop dat dit andere mensen zal inspireren om ook in zichzelf te kijken en hun gedrag aan te passen. Ik ben er van overtuigd dat op lange termijn het niet de sterksten zullen zijn die overleven, maar diegenen die zich het beste kunnen aanpassen.
Ik wens iedereen een gelukkig en gezond nieuw jaar!
