Ik weet het, kerstmis is al even voorbij, maar rond blue monday krijg ik altijd heel eventjes een melancholisch gevoel, want dan weet ik dat het weer tijd is om de kerstboom af te breken. Ik vind dat een weerzinwekkende zin. “We gaan de kerstboom afbreken.” Brrrr. Ik krijg dat nooit over mijn lippen. Mijn echtgenoot moet er altijd over beginnen. Ik krijg het al benauwd als hij naar de kerstboom kijkt en dan naar mij. Ik laat hem de zin nooit uitspreken. Hij komt niet verder dan: “Wordt het niet eens tijd om de k…?”
Ik stel het elk jaar dus zoveel mogelijk uit. Tot vandaag dus: 20 januari. Langer wil ik het ook niet trekken, want dan wordt het zielig.
Vandaar dacht ik, laat ik eens waardig afscheid nemen van onze kerstboom, en tegelijkertijd ook van het uitdagende jaar dat er aan vasthing, met een nostalgisch (en ook wel een beetje melancholisch) post – kerstverhaal:
De kerstdagen waren fijn geweest. Anders dan andere jaren, dat wel. Minder mensen over de vloer, minder pakjes, minder feestelijk, maar wel warm en gezellig.
Jack en Emma hadden, zoals velen, de kerstperiode met z’n tweetjes doorgebracht. En eigenlijk was dat ook wel heerlijk. Ze hielden dan ook veel van elkaar. Het huis had meer dan een maand gebaad in kerstverlichting en regelmatig klonken er ook kerstliedjes door de kamer. Vaak oudere songs uit de 50’s. Toen ze nog zongen over een winter wonderland, Frosty the snowman en een rendier dat Rudolf heette. ’s Avonds als het donker werd, kon je dromen dat de wereld er zó uitzag. Maar het was vooral zonnig geweest met kerst. En ook romantisch, met z’n tweetjes.
Drie weken voor kerstmis hadden ze hun boom gezet. Geen echte boom, want dat vond Emma een beetje triest voor die mooie dennen. Nee, een namaakboom, maar wel versierd met allerlei vrolijke kerstballen en slingers en lichtjes en een grote witte piek. Wekenlang had ie de sfeer gemaakt in huis en hadden er cadeautjes onder gelegen. Niks uitzonderlijk of groots. Jack en Emma waren dan ook niet bijzonder rijk. Ze hadden het gewoon goed samen.
Op kerstdag hadden ze samen kerstliedjes gezongen. Emma had dan ook een mooie stem en Jack pingelde wat op de oude piano. Samen met de geur van mandarijntjes en kaneel van een kerststrudel die ze samen hadden gebakken was het fijn geweest zo rond de boom.
Maar kerstmis was nu al even voorbij en het nieuwe jaar was ingezet. Het zou zeker een mooier jaar worden dan het laatste. Daar gingen ze voor. En dus kwam de onvermijdelijke dag dat de kerstboom weer zou worden opgeborgen voor een jaartje. En zoals elk jaar ging het met 1 kerstbal hopeloos fout en viel die aan scherven. Maar scherven brengen geluk; zei Jack. En Emma zei dat ze die geluksscherven elke dag zou voelen. Een heel jaar lang.
Toen de boom helemaal kaal was geworden en alle ballen, slingers en de piek veilig waren opgeborgen, was het moment daar dat de lichtjes zouden uitdoven. Bijna een maand lang hadden ze gebrand en met hun warme gloed het huis verlicht. Jack vond dat altijd een beetje een naar moment. Het had iets van een afscheid.
Net voor Jack de stekker uittrok, keek Emma naar hem en zei … Je moet het niet erg vinden van die lichtjes. Die branden gewoon verder in mijn hart, … voor jou. Tot volgende kerst.
✨✨✨
